Old Souls

         Bir deneme kitabı olduğundan uzun bir giriş yazmaya gerek görmüyorum. Francis Bacon, bu kitabında geçmişteki mitolojilerden (hepsi değilse çoğu Yunan mitolojisinden) yola çıkarak, o zamanların (yazar kitabı 1906 yılında yazmış) siyasi, ahlaki ve kültürel durumunu felsefi olarak eleştirmiştir.          İ çindekiler bölümünü buraya yazacak olursak: 1. Kassandra ya da Kehanet 2. Tayfun ya da Asi 3. Kikloplar ya da Dehşetin Bakanları 4. Narkisos ya da Kendine Aşık Olmak 5.Styx ya da Birlikler 6. Pan  ya da Doğa 7. Perseus  ya da Savaş 8.  Endymion ya da Gözde 9.  Devlerin Kız Kardeşleri ya da Ün 10.  Akteon ve Pentheus ya da Meraklı Bir İnsan 11.  Orfeus ya da Felsefe 12.  Koelum ya da Başlangıçlar 13.  Proteus ya da Madde 14.  Memnon ya da Aşırı Cüretkar Bir Genç 15.  Tithonlar ya da Doygunluk 16.  Juno'nun Talibi ya da Bayağılık 17.  Küpid ya da Atom 18.  Diomedes ya da Dini Coşkunluk 19.  Dedalus ya da Mekanikçi  20. Erycthoneus ya da Sahtekarlık 21. Deucalion ya da Eski Ha

          “People with a long, straight heart line are usually good lovers,” I say with a playful smirk.            “Makes sense,” he jokes, and I find myself giggling and my cheeks warming.            “It also means you are expressive, romantic, and value true love in your life.”            “Hmm…”            “Look, mine is long  too.” I open my palm for him, showing him where the horizontal line starts at my index finger and stretches all the way across my hand, without any breaks or curves.            “Doesn’t everyone have love in their life?” He sounds unimpressed.            Squeezing his open hand in mine, I give him a terse glare. “Not just any love, Emerson. It  means you’ll have true, all-consuming, intoxicating, lifechanging, earth-shattering love. Love you would die for. That you couldn’t possibly live without. Love that makes it hard to breathe. Like you can feel it not just in your heart but in your veins and your bones and your muscles. Everywhere.”   - Sara Cate, Praise,

          Yıllar önce, insanların “Trinity” adını verdiği üç süper insan ortaya çıkar. Bunların ilki yanlışlıkla ateşlenen nükleer bir bombayı uzaya gönderip büyük bir felaketi önleyen “The Primordial” dır. Bu yeşil kostüm ve pelerinli, uçan kadın bombayla birlikte kaybolur ama tüm olay binlerce kamerayla kaydedilir. Ondan sonra “The Centurion” ve “The Defender” ortaya çıkar. Bazen aylarca ortalarda görünmüyor, arada insanlarla etkileşime geçip onlarla konuşuyorlardır da. Onların yaptıklarını takdir edenler olduğu kadar, insanlığa tehlikeli olduklarını savunanlar da vardır. Bu üçlünün içinde insanların hakkında en az bildiği The Defender’dır. İşi bittikten sonra kaybolur, dronelar onu takip edemez, net bir fotoğrafını bulmak da çok zordur.           Gracie Garcia, gerçek adıyla Altagracia Ximena Castro, hayatını hep kaçarak geçirmiştir. Anne ve babası bir mafya için çalışırken bir anda büyük miktarda para çalıp ortadan kaybolur. Böylece Gracie’yi büyükannesi ve büyükbabası büyütür. Ma

          Bu kitabı okuma serüvenimi kısaca özetleyecek olursam, ilk başta Türkçe adını görüp etkilenmiştim. İçeriğine dair hiçbir bilgim yoktu, belki cinayet romanı ya da adından bağımsız herhangi bir şey olabilirdi. Sonrasında SCUM Manifesto adında orijinal basımına denk geldim. İkisinin aynı kitap olduğunu bilmiyordum, yazarlarına da dikkat etmemiştim. Ama o da "scum" başlığıyla ilgimi çekmişti. Sonrasında, kitabı daha okumadan Valerie Solanas ve Andy Warhol arasında geçen bazı olaylara denk geldim. Noktalar birleşti ve bu kitabı orada bahsedilen kitap olduğunu anladım. Okumalıydım.          Beklediğimden çok daha farklı, daha saldırgan bir kitaptı. Bazı yerlerinin haklı olduğunu düşünsem de bazı yerlerinin aşırı olduğunu düşünüyorum. Kadınlar için söylenen sözlerin bu sefer erkekler için söylendiğini duymak hoş bir farklılıktı. Yazıldığı dönemde bunlar yüzünden ses getirdiğine şaşırmamak gereken bir kitaptı.  Yer yer felsefeye göndermeler yapılıyordu, bilerek yapılmamışsa

         " Sylvia Beach'in kitaplığını keşfettiğim günden sonra Turgenyev'in tüm kitaplarını ve Gogol'dan basılmış İngilizce ne kadar kitap varsa, ayrıca Tolstoy'un Constance Garmett çevirilerini ve Çehov'un İngilizce çevirilerini okumuştum. Karımla Paris'e ilk gelişimizden önce Toronto'da bana Katherine Mansfield'in iyi, dahası büyük kısa öykü yazarı olduğu söylenmişti. ama Çehov'dan sonra Mansfield'i okumaya çalışmak, iyi ve yalın bir yazar olan, güzel konuşan, bilgili bir hekimin öykülerinden sonra ihtiyar bir kızın özene bezene uydurduğu masalları dinlemeye benziyordu. Mansfield, su katılmış bira gibiydi. Oun yerine su içmek daha iyi olurdu. Fakat Çehov'da duruluğu dışında suyla iniltili tek şey yoktu. Gazete haberi gibi kokan bazı öyküleri yok değildi. Fakat son derece güzel olanları da vardı.          Dostoyevski'de inanılır ve inanılmayacak şeyler vardı ama bazısı öylesine gerçekti ki okurken insanı değiştirirdi; ondaki zayıfl

          Sophie Pasternak, iki yaşındayken yanlışlıkla yüzüne kaynar su dökülmesi sonucu ömrü boyunca yüzündeki izlerle yaşamak zorunda kalmıştır. Otuz sekiz ameliyat sonucu yüzündeki organlar işlevlerini görür hale gelir ama yine de bu insanların ona baktığında ne gördüğünü değiştirmez. Ön yargılı bakışlar ve fısıldaşmalar Sophie'yi hep takip eder.            Sophie kütüphane çalışanı olarak sakin bir hayat sürmektedir. Haftada iki gün de çocuklara kitap okumaktadır. Bir gün çocukluğundan tanıdığı ve kendisini pek sevmeyen bir kadın kütüphaneye gelir. O günden itibaren Sophie'yi kütüphanenin çocuk bölümünden, hatta mümkünse çocukların onu görebileceği herhangi bir yerden uzaklaştırmayı kendine amaç edinir. Sophie ve Colin de bu zaman diliminde tanışırlar.          Colin Kelly, ordudayken Irak'a göreve gittiğinde gözlerine şarapnel isabet etmesiyle kör olur. Diğer yaraları iyileşip de eve döndüğünde bu görememe durumu onu kötü etkiler, depresyondadır. Bir gün kendisi gibi

         "Benim savaşçılık pratiğim dört ilkede özetlenebilir. Birincisi: Yalnız zafer kazanana saldırırım, gerekirse zafer kazanmasını bekleyerek.          İkincisi: Kendime hiçbir müttefik bulamayacağım, tek başıma kalacağım ve yalnız kendi adımı tehlikeye atacağım şeylere saldırırım... İnsanların önünde, tehlikesiz tek bir adım bile atmadım; budur benim doğru davranış ölçütüm.          Üçüncüsü: Şahıslara saldırmam; onları genel ama gizlice yayılan ve yakalanması güç bir tehlike durumunu görünür kılmak için bir büyüteç gibi kullanırım. Böyle saldırdım David Strauss'a; daha doğrusu miladı dolmuş bir kitabın Alman eğitimindeki başarısına; bu kültürü suçüstü yakalamıştım. Wagner'lere böyle saldırdım; daha doğrusu rafine olanı zengin olanla, geç geleni büyük oalnla karıştıran kültürümüzün sahteliğine, içgüdü karmaşasına.          Dördüncüsü: Her türlü şahsi farklılığın dışlandığı, geçmişinde kötü deneyimler bulunmayan şeylere saldırırım yalnızca. Aksine, saldırmak benim içi