Old Souls

         "Benim savaşçılık pratiğim dört ilkede özetlenebilir. Birincisi: Yalnız zafer kazanana saldırırım, gerekirse zafer kazanmasını bekleyerek.          İkincisi: Kendime hiçbir müttefik bulamayacağım, tek başıma kalacağım ve yalnız kendi adımı tehlikeye atacağım şeylere saldırırım... İnsanların önünde, tehlikesiz tek bir adım bile atmadım; budur benim doğru davranış ölçütüm.          Üçüncüsü: Şahıslara saldırmam; onları genel ama gizlice yayılan ve yakalanması güç bir tehlike durumunu görünür kılmak için bir büyüteç gibi kullanırım. Böyle saldırdım David Strauss'a; daha doğrusu miladı dolmuş bir kitabın Alman eğitimindeki başarısına; bu kültürü suçüstü yakalamıştım. Wagner'lere böyle saldırdım; daha doğrusu rafine olanı zengin olanla, geç geleni büyük oalnla karıştıran kültürümüzün sahteliğine, içgüdü karmaşasına.          Dördüncüsü: Her türlü şahsi farklılığın dışlandığı, geçmişinde kötü deneyimler bulunmayan şeylere saldırırım yalnızca. Aksine, saldırmak benim içi

Güzel ve çirkin: Bizim güzellik anlayışımızdan daha çok koşula bağlı ya da diyelim ki daha dar kafalı bir şey yoktur. Kim bu anlayışı, insanın insandan aldığı hazdan ayrı düşünmeye çalışırsa ayaklarının altındaki zemini hemen yitirecektir. “Özünde güzel” yalnızca bir sözdür, kavram bile değildir. İnsanoğlu, güzellikte kusursuzluğun ölçüsünü bulur; bazı durumlarda güzelliğinden dolayı kendine tapınır. Hiçbir tür kendi kendini bu derece olumlayamaz . Onun en derin deki içgüdüsü, varlığını koruma ve neslini sürdürme içgüdüsü, bu tür yüceltme biçimleriyle kendini gösterebilir. İnsanoğlu, dünyanın güzellikle dopdolu olduğuna inanır, onu yaratanın kendisi olduğunu unutur . Dünyaya güzellik bağışlayan tek balına kendisidir, ah! Çok insanca, bütünüyle pek insanca bir güzellik… İnsanoğlu temelde kendi yansımasını eşyada bulur, kendi resmini yansıtan her şeyi güzel kabul eder. “Güzel” yargısı onun türünün zarafet budalalığı dır… Küçük bir işkillenme kuşkucunun kulağına şu soruyu fısıldayabili